Sewilla perła Andaluzji

Sewilla perła Andaluzji

Wyprawa dookoła Andaluzji

Dzień 3

Sewilla to trzeci punkt naszego programu zwiedzania Andaluzji. Stolica autonomicznej wspólnoty Andaluzja, jest czwartym co do wielkości miastem Hiszpanii. Pogoda nas mocno zaskoczyła. Mimo połowy października, termometr wskazywał 35 st. C. w cieniu i świeciło piękne słońce. Drugim zaskoczeniem, po pogodzie były jednokierunkowe uliczki, którymi pokierowała nas nawigacja w drodze do hotelu. Miejscami tak wąskie, że bez złożenia lusterek nie można było przejechać. Kluczenie po starówce z piszczącymi wszystkimi czujnikami parkowania to nic miłego.  Po wyjechaniu z tego labiryntu, wjechałyśmy na pierwszy napotkany podziemny parking (okazało się, że tylko 100 metrów od naszego hotelu) i miasto zwiedzałyśmy na piechotę.

Sewilla ma niesamowitą historie.

Legenda głosi, ze miasto zostało założone przez Herkulesa, lecz wg badań archeologicznych dokonali tego najprawdopodobniej Iberowie w II w p.n.e.  Zostali oni podbici praz Fenicjan, którzy założyli miasto. Po Fenicjanach nastali Kartagińczycy. W 209  p.n.e. Rzymianie pod wodzą Scypiona Afrykańskiego Starszego najechali tereny obecnej Hiszpanii. Wojna trwała 3 lata, w roku 206 p.n.e. dowodzone przez Hannona wojska kartagińskie zostały pokonane. Rozpoczął się okres romanizacji Półwyspu Iberyjskiego. W tym samym roku, z rozkazu Scypiona, na terenie miasta powstała osada dla weteranów wojennych o nazwie Italika. Rozkwit Sewilli nastąpił w 45 p.n.e. za sprawą Juliusz Cezar. Wzniesiono mury obronne, a w centrum pokaźne forum, jako miejsce handlu. Zmieniono nazwę na Colonia Julia Romana. Przez kolejne wieki rozwój miasta związany był z Imperium Rzymskim, lecz mimo to ludność dalej wierzyła w fenickich bogów. W II wieku powoli na te tereny dotarło chrześcijaństwo.

W 461 roku miasto zdobyły połączone wojska Wandalów i Alanów. Dość szybko ich miejsce zajęli Wizygoci, którzy utworzyli tu swoje królestwo.

Maurowie

Radykalna zmiana nastąpiła w 712  roku, gdy półwysep Iberyjski zaczęli najeżdżać Berberowie i Arabowie. Do pierwszej bitwy pomiędzy Islamistami i armią króla Roderyka doszło nad rzeką Guadalete.  Armia Gotów została pokonana, a król zabity. Zwycięstwo to otworzyło drogę do szybkiego podboju całego kraju. Po zdobyciu Sewilli utworzono w niej główną islamska siedzibę w Al-Andalus, jak nazywano Hiszpanię. Maurowie rozbudowali rzymskie umocnienia i zbudowali zamek Alkazar, przemianowany z czasem na pałac królewski. Po zajęciu całego półwyspu w roku 755 główny ośrodek administracyjny został przeniesiony z Sewilli do Kordoby i tak utworzono Emirat Kordoby, niezależny od kalifów w Damaszku.

Rekonkwista

W 1247 roku armia chrześcijańska rozpoczęła rekonkwistę Andaluzji. Kastylijskie wojska oblegały Sewillę przez 15 miesięcy. Po zdobyciu miasta przez Ferdynanda III Kastylijskiego, większość mieszkańców nadal stanowili Muzułmanie oraz Żydzi. Chrześcijanie rozpoczęli budowę pałaców i kościołów, często wykorzystując istniejące budynki wzniesione przez Maurów. W 1248 r. rozpoczęła się budowa katedry-symbolu chrześcijańskiej potęgi, na ruinach Wielkiego Meczetu.

W 1391 roku w Sevilli doszło do pogromu mieszkających w mieście Żydów. Zabito tysiące z nich, zarekwirowano ich majątki. Ci którzy przeżyli zostali zmuszeni do przyjęcia wiary chrześcijańskiej.

W 1480 roku rozpoczęły się w mieście okrutne działania Trybunału Inkwizycji. Na placu San Francisco 6 lutego 1481 r. po raz pierwszy i niestety nie ostatni, dokonywano Auto De Fe, publicznych deklaracji wiary. Często kończyły się one spaleniem na stosie.

Gdy w 1492 roku Krzysztof  Kolumb wypływał na poszukiwanie nowej drogi do Indii, nikt nie przypuszczał, jak ta wyprawa odmieni losy świata i miasta Sewilla. Po odkryciu Ameryki i powrocie Kolumba do Sewilli, spotkał się on z Izabelą Kastilijską i Ferdynandem Aragońskim  w pałacu Alkazar. Na mocy królewskiego dekretu, cały towar przywieziony z nowego świata, musiał przejść przez skład – Casa de Contraction w Sewilli. Wówczas nastąpił Złoty Wiek miasta. Tysiące kupców z całej Europy przybywało do Sewilli. Port na rzece Guadalquivir, stał się bramą do Nowego Świata.

Upadek potęgi

W XVI w. część handlu przejął nowy port w Kadyksie, lecz rozwój Sewilli przerwała dopiero epidemia dżumy w roku 1649. Nazywana Wielka Plagą, doprowadziła do śmierci 150 tysięcy mieszkańców miasta.

W 1717 Sewilla utraciła swój monopol na handel z nowym światem na rzecz Kadyksu, ze względu na zamulenie koryta rzeki Gwadalkiwiru. Był to ogromny cios w gospodarkę miasta.

Szukając innych źródeł dochodu w 1728 r. otwarto Królewska Fabrykę Tytoniu. Ponowny rozwój nastąpił dopiero w XVIII w, w erze przemysłowej, lecz już nie na skalę Złotego Wieku.

W 1929 roku Sewilla była organizatorem wystawy Iberoamerykańskiej, a w 1992 roku Wystawy Światowej, w 500 rocznicę wyruszenia w pierwszą podróż Krzysztofa Kolumba.

Postać wielkiego odkrywcy jest nierozerwalnie związana z Sewillą. Tu spotykał się z parą królewską, dzięki jego odkryciom geograficznym, miasto stało się europejską potęgą i tu został pochowany. Choć kilka innych miast na świecie, podaje, że u nich znajduje się grób Kolumba, to przeprowadzone badania genetyczne potwierdziły, że jego ciało spoczywa w sarkofagu w Katedrze NMP w Sewilli.

Naszą przygodę w Sewilli, zaczęłyśmy od Pałacu Królewskiego Alkazar.

 

Miłośnicy serialu „Gra o tron”, z pewnością znają to miejsce. Wszystkie sceny w rezydencji Domu Martell w Dorne, powstały na terenie pałacu, co ciekawe był to jedyny wypadek gdy Alkazar został na kilka dni zamknięty dla odwiedzających go turystów, ekipa serialowa mogła dokonać zmian w pałacowych ogrodach, na potrzeby filmu.

Pierwsze zabudowania na tym terenie pochodza z VIII wieku, na nich w X w. zbudowano siedzibę Kalifatu Umayyad o nazwie Al-Muwarak . Samo słowo Alkazar nie odnosi się jedynie do pałacu w Sewilli. Oznacza po prostu „siedziba królewska” i była stosowana w odniesieniu do wielu budowli podczas panowania Maurów na Półwyspie Iberyjskim. Przez kolejne wieki pałac był rozbudowywany, stając się jednym ze znamienitszych siedzib Kalifatu Kordoby.

W 1248 roku po zajęciu miasta przez Ferdynand III Świętego, zamek został przemianowany na rezydencje królewską i gruntownie przebudowany. Po trzęsieniu ziemi w 1356 roku król Kastylii Pedro I Okrutnego (Piotr I) postanowił odbudować pałac z w stylu mudejar. Styl ten jest fantastycznym połączeniem budownictwa arabskiego z chrześcijańskim. Najwięcej budowli w stylu mudejar znajduje się w miastach Andaluzji: Sewilli, Kordobie, Grenadzie i Maladze. Król sprowadził do Sewilli najlepszych arabskich architektów z Grenady, Toledo i Kordoby. Po blisko 10 latach powstał niesamowity pałac, łudząco podobny do arabskiego. Przez kolejne lata niemal każdy z władców coś przebudowywał lub dobudowywał.

Przez wieki w murach Alkazaru podejmowano decyzje zmieniające świat. Tu Izabela Kastylijska wraz z mężem Ferdynandem Aragońskim podejmowali decyzję o wyprawie dookoła świata, którą poprowadził Ferdynand Magellan oraz spotykali się z Krzysztofem Kolumbem.  Do dnia dzisiejszego na piętrze znajdują się komnaty królewskie, w których mieszka obecnie panujący król Hiszpanii podczas pobytu w Andaluzji. To czyni Alkazar najdłużej funkcjonującą siedziba królewską na świecie.

 

Wejściówkę do kompleksu najlepiej zarezerwować przez Internet by nie stać w gigantycznej kolejce, dowiedziałyśmy się o tym niestety dopiero na miejscu. Po około godzinnym oczekiwaniu, zakupiłyśmy bilet (9,5 euro) i poczułyśmy się nieco jak Alicja z Krainy Czarów. Mimo upału poza murami, we obrębie pałacu nie odczuwa się gorąca. Pałac został zbudowany pośród egzotycznego ogrodu z dużą ilością sadzawek, strumyczków oraz  fontann. Wszystko to sprawia, że temperatura jest bardzo sprzyjająca zwiedzaniu.

Aby niczego istotnego nie przegapić skorzystałyśmy z dostępnej mapki.

Zwiedzanie kompleksu

Wchodząc przez Bramą Lwa – Puerta del León docieramy na plac Plaza del Triunfo.  To tu król Piotr I wydawał swoje okrutne wyroki.

Zwiedzanie rozpoczęłyśmy od łaźni Los Baños de Doña María de Padilla, znajdujących się pod pałacem gotyckim. Jest to zbiornik na wodę deszczową, o bardzo ciekawej architekturze.

 

Następnie udałyśmy się na spacer po egzotycznych ogrodach – Jardines de Alcazar. Od razu widać, ze ogrody były wielokrotnie przebudowywane, w różnych stylach. Mino, iż w pałacu przebywa około 750 turystów, w ogrodach można się „zgubić”. 100 tysięcy metrów kwadratowych zagospodarowanej powierzchni, 200 gatunków i blisko 20 tysięcy roślin tworzą jedne z najpiękniejszych ogrodów świata. Wędrując dróżkami spotykałyśmy fontanny, oczka wodne i korytka doprowadzające do nich wodę. Warto dojść ogrodowymi ścieżkami, aż do pawilonu Carlosa V-  Pabellón de Carlos V , który jest pięknie ozdobiony typowymi dla Andaluzji ozdobnie malowanymi płytkami azulejos.

 

Przez środek parku biegnie pięknie zdobiona loggia. Została zbudowana na arabskim murze, oddzielającym pałac od miasta. W XVI wieku przebudowano ją by stanowiła miejsce spacerowe na dwóch kondygnacjach. Wąskimi schodami weszłyśmy na piętro, by zobaczyć ogród i pałac z innej perspektywy. Wąskim korytarzem, podziwiając park po obu stronach przeszłyśmy do pałacu.

Pałac

Pałac składa się z kilku części, znacząco się od siebie różniących. Najbardziej arabski wygląd ma Pałac Króla Pedro – Palacio del Rey don Pedro. Przechodząc z sali do sali, obejrzałyśmy niezliczone ornamenty w stylu mudejar. Patrząc na nie, aż trudno uwierzyć, że wykonane są w kamieniu kilka stuleci temu, wyglądają tak delikatnie. Na ścianach znajdują się również mozaiki z płytek azulejos, sprowadzone zostały  z Grenady.

Najpiękniejsza i najbardziej zdobna jest Sala Ambasadora –  Salon De Embajadores. Zbudowana w XV wieku przez Juana II. Zwieńczeniem Sali jest rzeźbiona w drewnie i pozłocona imponująca kopuła. Symbolizuje ona wszechświat.

 

Tuż obok znajduje się Dziedziniec Dziewic – Patio de las Doncellas, dziedziniec z dużym prostokątnym basenem i ścianami dekorowanymi motywami arabskimi. Nazwa wzięła się od legendy, wg której za panowania Maurów, chrześcijańscy królowie zobowiązani byli dostarczać do pałacu 100 dziewic rocznie. Na tym dziedzińcu władca, oglądał przybyłe kobiety.

W zupełnie innym stylu wybudowany został Pałac Gotycki – Palacio Gótico. Składa się z dwóch dużych sal, wypełnionych obrazami i arrasami  z motywami marynistycznymi.

Katedra Najświętszej Marii Panny

Tuż poza murami Alkazar, znajduje się największa katedra gotycka na świecie – Katedra Najświętszej Marii Panny – Catedral de Santa María de la Sede de Sevilla.  W1248 roku król Ferdynand III Święty  zdobył Sewillę i przekształcił Wielki Meczet w kościół chrześcijański. Pod koniec XIV wieku, Alonso Martineza zaprojektował katedrę i w 1401 roku zaczęła się rozbudowa świątyni. W założeniu, pięcionawową budowla, na palnie prostokąta 116 x 76 m.  miała symbolizować zwycięstwo chrześcijaństwa nad islamem. „Wzniesiemy świątynię tak wielką, że ci którzy ją ujrzą uznają nas za szaleńców”.

Najpierw obeszłyśmy katedrę dookoła, już z zewnątrz robi ogromne wrażenie. By okrążyć cały budynek, potrzebowałyśmy sporo czasu. Tu wszystko jest monumentalne. Potężne drzwi główne z pięknie zdobionym portalem i rozetą. Aby zobaczyć wewnątrz, musiałyśmy poczekać w kolejce ok. 10 minut. Bilet wstępu do katedry i na wieżę kosztuje 10 euro. Możliwe jest również zwiedzanie z przewodnikiem dachu katedry, lecz na to nie miałyśmy czasu.

 

Wnętrze katedry wprawia w osłupienie. Jest ogromna. W pierwszej chwili zauważyłyśmy ogromną kolorowa rozetę nad drzwiami wejściowymi (zamknięte), przez którą wpadające promienie słońca nadawały wnętrzu złotą poświatę. Dopiero po chwili zorientowałyśmy się, ze złoty kolor pochodzi od pozłacanych polichromii.

Ołtarz główny

 

W nawie głównej znajduje się największy na świecie ołtarz. Zaprojektował go flamandzki artysta Pieter Dancart w 1482 roku. Budowano go przez 82 lata. 28 metrów wysokości, 45 scen biblijnych  wykonanych z drewna pokrytego złotem. W środku znajduje się postać Najświętszej Marii Panny – Virgen de la Sede de Sewilla. Kuta, żelazna brama w stylu plateresco, oddziela kaplicę główną od reszty świątyni.

Grób Krzysztofa Kolumba

 

Po prawej stronie nawy głównej znajduje się grób Krzysztofa Kolumba. Został on zbudowany w XIX wieku. Jego trumną niosą czterej rycerze symbolizujący cztery wielkie królestwa: Kastylii, Nawarry, Aragonii i Leonu.

 

 

Nieco dalej, w katedralnym skarbcu – Sacristia Mayor znajdują się dzieła sztuki najwybitniejszych malarzy i rzeźbiarzy: Goya, Pedro de Campana, Mueillo, Francisco Herrera. Znajduje się tu również 3,5 metrowej wysokości ostensorium eucharystyczne – Custodia de Arfe. 350 kg rzeźbionego srebra. Ponadto wykonane ze złota i kamieni szlachetnych relikwie, tabernakula, kielichy , księgi, szaty oraz korony Matki Boskiej i Dzieciątka.

Giralda

Po lewej stronie nawy głównej wejdziemy do jedynej pozostałości po muzułmańskim meczecie, dzwonnicy o nazwie Giralda. Została zbudowana  w 1184 roku,  jako minaret meczetu Almohadów. Do jej budowy użyto materiałów z rozebranych budowli romańskich.

 

Minaret nie posiadał schodów, jedynie pochylnie, którymi muezini mogli wjeżdżać konno na szczyt, by wygłosić wezwanie do modlitwy. Po zdobyciu Sewilli przez Kastylijczyków, zrzucono wieńczącą wieżę miedzianą kulę i zastąpiono krzyżem. W kolejnym wieku dobudowano dzwonnice i balkony, a na szczycie umieszczono 4 metrowy posąg, symbol Wiary.  Wejście na szczyt zabiera nieco czasu lecz widok jest wart wysiłku.

Wychodząc z katedry przeszłyśmy przez piękny plac obsadzony drzewkami pomarańczy.

Plac Hiszpański

 

Kolejnym punktem naszego programu był Plac Hiszpański – Plaza de Espana.  Przechodząc obok murów Alkazar, mijając Uniwersytet, znajdujący się w dawnej Królewskiej Fabryce Tytoniu, dotarłyśmy do Placu Hiszpańskiego. Został wzniesiony z okazji odbywającej się w 1929 roku Wystawy Iberoamerykańskiej, na podstawie projektu Anibala Gonzaleza. Plac stanowi część Parku Marii Luizy – Parque de Maria Luisa. Imponujący plac został otoczony galeria w kształcie podkowy. Ciekawostką są baseny z wodą, po których można pływać łodziami. Ponad nimi wznoszą się cztery mosty symbolizujące cztery królestwa: Kastylii, Aragonii, Nawarry oraz Leone. Ściany budynku zostały przyozdobione ceramicznymi płytkami zwanymi azulejos. Przedstawiono na płytkach najważniejsze wydarzenie, każdej z  48 prowincji Hiszpanii.

 

 

Plac stanowi miejsce spotkań młodzieży i licznie występujących artystów. My obejrzałyśmy występ flamenco, koncert smyczkowy i pokaz tańca nowoczesnego. Każdy w innej części dużego placu. Fani „Gwiezdnych wojen” rozpoznają to miejsce, jako pałac na planecie Naboo, w epizodzie „Mroczne widmo”.

 

 

Hotel

Kolejne godziny w Sewilli, poświeciłyśmy na próbowanie miejscowych specjałów czyli tapas oraz degustacji sangrii, w licznych, klimatycznych knajpkach na starówce. Poruszając się po wąskich uliczkach, łatwo się zgubić, gdyż są one tak wąskie, że nawigacja ich „nie widzi”. Najlepszym dla nas sposobem dotarcia do hotelu było dojście do muru Alkazaru i powrót do  Hotel Patio de las Cruces. Piękny obiekt w stylu andaluzyjskim z wewnętrznym patio, na które wychodziły okna większości pokoi. Dla nas dość niezwykłe rozwiązanie, lecz w wąskich budynkach ścisłego centrum Sewilli, doskonałe rozwiązanie architektoniczne.